krzywa spektralna roślinności

(geomatyka), przebieg krzywej w zakresie widzialnym (0,4–0,7 μm) ma minima w przedziale niebieskim (0,4–0,5 μm) i czerwonym (0,6–0,7 μm) oraz maksimum w zakresie zielonym (0,5–0,6 μm). Minima są wynikiem pochłaniania promieniowania wykorzystywanego w procesie fotosyntezy. Odbicie zakresu zielonego skutkuje tym, że roślinność postrzegamy w barwie zielonej. Na jesieni, gdy liście tracą chlorofil, proporcje pochłaniania się zmieniają i większemu odbiciu podlegają fale czerwone, co powoduje efekt czerwienienia i żółknięcia liści (żółty jest kombinacją czerwieni i zieleni). Wewnętrzna struktura zdrowych liści powoduje, że promieniowanie bliskiej podczerwieni (0,7–1,3 μm) jest intensywnie odbijane i stąd maksimum na wykresie krzywej spektralnej roślinności. Zobrazowania w tym zakresie spektralnym pokazują roślinność jako obiekty bardzo jasne. Wraz z pogarszaniem kondycji roślin ich odbicie maleje, dzięki czemu bliska podczerwień może być wykorzystywana do obrazowania stanu zdrowotnego roślin.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

„Słownik geomatyczny” zawarty w publikacji „Geomatyka w Lasach Państwowych – Część II. Poradnik praktyczny”, CILP, Warszawa 2013 r.