kulon

(zoologia leśna, ptaki), (łac. Burhinus oedicnemus, ang. Stone Curlew) ptak z rodziny Burhinidae (kulony), rzędu Charadriiformes (siewkowe). Długość ciała 38-45 cm, rozpiętość skrzydeł 76-88 cm, masa ciała 290-535 g. Głowa stosunkowo duża z żółtymi oczami. Brak zróżnicowania płciowego. Upierzenie płowoszare, brunatno kreskowane, z jasnymi i ciemnymi pasami na głowie i białym gardłem. Na skrzydłach białe, czarno obramowane pasy oraz plamy dobrze widoczne u ptaka w locie. Dziób żółty z czarnym końcem. Brak dymorfizmu płciowego. Jeszcze w pierwszej połowie XX wieku był w Polsce rozpowszechnionym ptakiem lęgowym, później nastąpił drastyczny spadek liczebności. Obecnie najprawdopodobniej wymarły w Polsce jako gatunek lęgowy. Zamieszkuje suche, otwarte tereny takie jak wydmy, pastwiska, piaszczyste plaże i wyspy w dolinach dużych rzek nizinnych, rozległe żwirownie, poligony wojskowe. Ostatnie stanowiska w Polsce znajdowały się w dolinie Bugu i Narwi. Gniazdo zakłada na ziemi. W okresie V-VII składa 2 jaja, które wysiaduje samica na zmianę z samcem przez 24-26 dni. Zagniazdownik, pisklęta wykluwają się pokryte puchem i są od razu gotowe do opuszczenia gniazda. Wyprowadza 1-2 lęgi w roku. Gatunek wędrowny, przeloty III-IV i VIII-X, zimuje basenie Morza Śródziemnego. Pożywienie: owady, dżdżownice, ślimaki, rzadziej drobne kręgowce. Liczebność w Polsce szacowana była na 2-4 pary, ale brak stwierdzeń lęgów po 2000 roku. Gatunek objęty ochroną ścisłą.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Dariusz Graszka - Petrykowski

Publikacje powiązane tematycznie

Aulak W., Rowiński P. 2010. Tablice biologiczne kręgowców. Wydawnictwo SGGW, Warszawa.
Cramp S. (red.) 1977-1994. The Birds of the Western Palearctic. T. I-IX. Oxford University Press, Oxford
Sikora A. i in. (red.) 2007. Atlas rozmieszczenia ptaków lęgowych Polski 1985-2004. Bogucki Wyd. Nauk., Poznań
Svensson L. 2012. Ptaki. Przewodnik Collinsa. Multico, Warszawa
Tomiałojć L., Stawarczyk S. 2003. Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany. PTPP „pro Natura”, Wrocław