(botanika leśna, anatomia i morfologia roślin), biór rozgałęzień pędu u roślin nasiennych zakończonych kwiatami. Wyróżnia się dwa podstawowe typy: kwiatostany groniaste i wierzchotkowate. Do kwiatostanów groniastych (rozgałęziających się jednoosiowo; kwiaty najstarsze u podstawy osi głównej, a najmłodsze w części szczytowej) zalicza się: - grono – składające się z jednej osi głównej, na której osadzone są kwiaty na szypułkach jednakowej długości,- baldachogrono – składające się z jednej osi głównej, na której osadzone są kwiaty na szypułkach najdłuższych w dolnej części, a najkrótsze – w górnej, w taki sposób, że wszystkie ułożone są mniej więcej w jednej płaszczyźnie, - kłos –
kwiatostan podobny do grona, lecz z kwiatami siedzącymi (
bez szypułek), - kotkę –
kwiatostan podobny do kłosa, lecz z osią wiotką, często zwisającą, - wiechę –
kwiatostan rozgałęziony; na osi głównej osadzone są osie boczne drugiego i dalszych rzędów, - baldach – z silnie skróconej osi głównej (pozornie z jednego miejsca) odchodzą szypułki o jednakowych długościach, a kwiaty ułożone są mniej więcej w jednej płaszczyźnie (najmłodsze w środku). Kwiatostany wierzchotkowate rozgałęziają się wieloosiowo, przy czym pierwotna oś główna wcześnie kończy się wytworzeniem kwiatu, który zakwita jako pierwszy.
ŹRÓDŁO (AUTOR)
Seneta W. 1991. Drzewa i krzewy liściaste. Tom I. Abelia – Buxus. Wyd. Nauk. PWN, Warszawa.