metoda bioindykacyjna oceny żywotności drzew

(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), w metodzie bioindykacyjnej oceny żywotności drzew ocenia się stopień defoliacji drzew. Zastosowane metodyki są spójne z przyjętym w międzynarodowym programie ONZ (United Nations Environment Programme) sposobem badania wpływu przemysłu na lasy. Przy ocenie żywotności stosuje się porównawczo zestawy barwnych zdjęć obrazujących poszczególne stopnie ubytku aparatu asymilacyjnego sosny (Pinus sylvestris L.), świerka (Picea abies (L.) Kersten), jodły (Abies alba Mill.), dębu (Quercus sp.) oraz buka (Fagus sylvatica L.). W ocenie stosuje się skalę czterostopniową, w której stopień zerowy opisuje drzewo bez uszkodzeń, natomiast trzeci odpowiada silnym uszkodzeniom.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Borecki T., Keczyński A. 1992. Atlas ubytku aparatu asymilacyjnego drzew leśnych. Atut, Warszawa.

Publikacje powiązane tematycznie

Szewczyk G. 2012. Arborystyka. Wybrane zagadnienia pielęgnacji drzew. Wydawnictwo UR w Krakowie.
Szewczyk G., Guz M. 2012. Dynamika zmian szerokości przyrostów rocznych jako miara żywotności drzew w zadrzewieniach parkowych i zieleni miejskiej. Forestry Letters. ISSN 0079-4708. T. 103. 47–56.