mewa białogłowa

(zoologia leśna, ptaki), (łac. Larus cachinnans, ang. Caspian Gull) ptak z rodziny Laridae (mewowate), rzędu Charadriiformes (siewkowe). Długość ciała 55-60 cm, rozpiętość skrzydeł 138-147 cm, masa ciała 680-1510 g. Bardzo podobna do mewy srebrzystej i mewy białogłowej (niegdyś traktowana z nimi jako jeden gatunek), ale nieco smuklejsza z bardziej płaskim profilem głowy. Dziób długi i wąski, bez wyraźnego podcięcia żuchwy. Płaszcz jasnopopielaty. Kolor nóg zmienny od szaroróżowych do żółtych. Tęczówka często ciemna. W szacie spoczynkowej głowa biała, niemal bez plamkowania jak u mewy srebrzystej. Brak dymorfizmu płciowego. W Polsce regularnie przelotna, czasem też się gnieździ. Zamieszkuje piaszczyste wyspy w nurcie dużych rzek. Gniazdo zakłada na ziemi. Gniazduje kolonijnie. W okresie V-VI składa 3 jaja, które wysiaduje samica na zmianę z samcem przez 27-29 dni. Zagniazdownik, pisklęta wykluwają się pokryte puchem i w razie niebezpieczeństwa są gotowe do opuszczenia gniazda. Wyprowadza jeden lęg w roku. Gatunek wędrowny. Pożywienie: ryby i inne drobne kręgowce, jaja, pisklęta, jagody, odpadki. Liczebność w Polsce szacowana na ok. 480 par. Gatunek objęty ochroną częściową.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Dariusz Graszka - Petrykowski

Publikacje powiązane tematycznie

Aulak W., Rowiński P. 2010. Tablice biologiczne kręgowców. Wydawnictwo SGGW, Warszawa.
Cramp S. (red.) 1977-1994. The Birds of the Western Palearctic. T. I-IX. Oxford University Press, Oxford
Sikora A. i in. (red.) 2007. Atlas rozmieszczenia ptaków lęgowych Polski 1985-2004. Bogucki Wyd. Nauk., Poznań
Svensson L. 2012. Ptaki. Przewodnik Collinsa. Multico, Warszawa
Tomiałojć L., Stawarczyk S. 2003. Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany. PTPP „pro Natura”, Wrocław