mikoryza

(ekologia lasu, podstawowe pojęcia z zakresu ekologii), [gr. mykes = grzyb + rhíza = korzeń], współżycie grzybów z korzeniami roślin wyższych oparte na obustronnych korzyściach. Dotyczą one głównie uzupełniania składników niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania obydwu organizmów. Grzyb przekazuje roślinie wychwytywane z gleby substancje mineralne, a otrzymuje w zamian wytwarzane przez nią związki organiczne. Roślina o silnie rozwiniętej mikoryzie rośnie szybciej i jest bardziej odporna na niedobór wody i podwyższoną temperaturę. Mikoryza występuje u prawie 90% roślin lądowych. W zależności od rodzaju stosunków między grzybem i rośliną wyróżnia się mikoryzę endotroficzną i ektotroficzną. Mikoryza endotroficzna – przykład mutualizmu; między grzybem i rośliną istnieje ścisła zależność: oba organizmy nie mogą się rozwijać bez siebie. Nitki grzyba wnikają do komórek korzenia rośliny, czerpiąc stamtąd węglowodany, same jednak ulegają częściowemu przetrawieniu przez plazmę komórek korzenia. W ten sposób roślina zyskuje dodatkowe źródło azotu, a grzyb związki organiczne. Przykładem organizmów, u których występuje mikoryza endotroficzna są storczyki, wrzosowate i niektóre wieloletnie trawy. Pozwala ona roślinom zasiedlać gleby ubogie w przyswajalne związki azotowe. Mikoryza ektotroficzna – strzępki grzyba nie wnikają do komórek korzenia. Oplatają go luźno, zwiększając powierzchnię chłonną, a same korzystają z jego wydzielin. Mikoryza ektotroficzna występuje u większości gatunków drzew i krzewów.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Łabno G. (2006): Ekologia. Słownik encyklopedyczny. Wydawnictwo Europa, Wrocław.

Publikacje powiązane tematycznie

Krebs Ch. J. (2011): Ekologia. Eksperymentalna analiza rozmieszczenia i liczebności. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Mackenzie A., Ball A.S., Virdee S.R. (2005): Ekologia. Krótkie wykłady. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Odum E. P. (1982): Podstawy ekologii. PWRiL, Warszawa.;
Weiner J. (2003): Życie i ewolucja biosfery. Podręcznik Ekologii Ogólnej. PWN, Warszawa.