miocen

(Gleboznawstwo leśne), starsza część epoki w historii Ziemi zawanej → neogen. Epoka wielkich przemian geologicznych skorupy ziemskiej, w której wypiętrzenie nowych łańcuchów górskich zmieniło cyrkulację powietrza w atmosferze i wód w morzach. Miocen trwał od 23,0 mln do 5,3 mln lat B.P. Na terenie Polski powstały Karpaty, zapadlisko przedkarpackie zostało zalane morzem, a po jego odparowaniu wykrystalizowały złoża soli (Wieliczka, Bochnia) i gipsu (Dolina Nidy). Np. dno Kotliny Sandomierskiej wyścielone jest ciężkimi osadami morza mioceńskiego, które w plejstocenie zostały nakryte utworami polodowcowymi. W wielu podmokłych częściach kraju z bujną roślinnością powstały wtedy złoża węgla brunatnego.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Klimaszewski M.1994. Geomorfologia Polski, t. 1 i 2, PWN, W-wa.
Starkel L. (red.) 1999. Geografia Polski - Środowisko przyrodnicze. PWN, Warszawa.

Publikacje powiązane tematycznie

Klimaszewski M.1994. Geomorfologia Polski, t. 1 i 2, PWN, W-wa.
Starkel L. (red.) 1999. Geografia Polski - Środowisko przyrodnicze. PWN, Warszawa.
Allen P. A. 2000. Procesy kształtujące powierzchnię Ziemi. PWN Warszawa.
Mojski E. J. 2005. Ziemie polskie w czwartorzędzie. PIG Warszawa.