nagozalążkowe rośliny

(botanika leśna, systematyka roślin), w dawnych systemach gromada (Gymnospermophytina, Gymnospermae, Pinophytina) roślin kwiatowych, których najbardziej charakterystyczną cechą jest wytwarzanie zalążków (przekształconych mikrosporangiów) umieszczonych na powierzchni liści (lub na trzoneczkach), nieosłoniętych owocolistkami. Ziarna pyłku (mikrospory produkowane w mikrosporangiach) dostają się wprost na zalążki. Liście lub trzoneczki z zalążkami są zwykle skupione na osi, tworząc szyszkowaty twór zwany często strobilem, a u form bardziej wyspecjalizowanych – szyszką. Po zapłodnieniu zalążek przekształca się w nasienie. Z zygoty tworzy się zarodek sporofitu otoczony resztami przedrośla żeńskiego (bielmem pierwotnym) oraz łupinami, powstałymi z osłonki. Sporofit jest samodzielną rośliną o łodydze wykazującej silny przyrost na grubość, zwykle drzewem, rzadziej krzewem. Drewno zbudowane jest z cewek, wyjątkowo u grup najbardziej wyspecjalizowanych pojawiają się naczynia. We współczesnych systemach rośliny nagozalążkowe są często ujmowane w dwie podgromady: nagozalążkowe wielkolistne (Cycadophytina) i nagozalążkowe drobnolistne (Pinophytina, Coniferophytina). Do pierwszej z nich należą w randze klas: paprocie nasienne, sagowce, benetyty i gniotowce, a do drugiej – miłorzębowe, kordaity i szpilkowe (iglaste).