(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), odciągi są wiązaniami elastycznymi montowanymi na drzewie i zakotwionymi w fundamencie lub kątowniku posadowionym w gruncie, ewentualnie w ścianach budowli. Odciągi są zalecane w sytuacji, gdy nie są zachowane parametry statyczne całego drzewa, przy wyłamaniu części korony lub przechyleniu pnia (naderwaniu systemu korzeniowego) i braku możliwości wykonania korygujących cięć technicznych. Głębokość posadowienia fundamentu i jego masa powinny zapewniać stabilność układu przenoszącego ciężar całego drzewa. Siłę, z jaką drzewo działa na podpory, można oszacować na podstawie ciężaru właściwego drewna. Miąższość odciąganego drzewa określa się na podstawie jego pierśnicy i wysokości z Tabel Miąższości Drzew Stojących. Miejsce mocowania liny na pniu drzewa powinno być wybrane powyżej położenia jego środka ciężkości, lecz nie wyżej niż do ok. 2/3 wysokości całego drzewa. W szczególnie trudnych warunkach, na stanowiskach narażonych na gwałtowne i zmienne uderzenia wiatru, należy stosować dwa odciągi ustawione względem siebie pod kątem ok. 60°. Stosowane kiedyś przewierty oraz zakładanie śrub przechodzących przez pień i elastycznie połączonych z elementem utrzymującym drzewo należy uznać za niepożądane z uwagi na ograniczanie ruchów drzewa i jego ranienie w sąsiedztwie śruby. Mocowanie liny na drzewie prowadzone jest podobnie jak w przypadku statycznych wiązań elastycznych. W sytuacji braku możliwości poprowadzenia odciągu do fragmentu korony stosuje się elastyczne podwieszenia poprowadzone od konstrukcji wzniesionej nad drzewem do zagrożonych części drzewa. Sposób wykonania podwieszenia jest analogiczny jak w przypadku wiązań elastycznych.
Szewczyk G. 2012. Arborystyka. Wybrane zagadnienia pielęgnacji drzew. Wydawnictwo UR w Krakowie.
Chachulski Z. 2000. Chirurgia i pielęgnacja drzew. Legraf, Warszawa.
Siewniak M., Kusche D. 2002. Baumpflege heute. Patzer-Verlag, Berlin – Hannover.
Skup A. 1995. Pielęgnacja i ochrona drzew (z normami jakości). Polskie Towarzystwo Chirurgów Drzew, Kraków.