opieńkowa zgnilizna korzeni

(fitopatologia leśna), jedna z najważniejszych, pod względem gospodarczych, chorób w Polsce, a także na całym świecie. Chorobę powodują patogeny rodzaju Armillaria (opieńki). Największe znaczenie choroba ma w uprawach sosnowych i świerkowych oraz starszych drzewostanach świerkowych, ale także dębowych i bukowych. Objawy: w młodym wieku dochodzi do szybkiego zamierania drzew, czasami proces ten jest tak intensywny, że igły nie zdążą się przebarwić, szarzeją i wysychają. Może także dochodzić do więdnięcia niezdrewniałych przyrostów lub zahamowania ich wzrostu. Do porażeń dochodzi dzięki penetrującym glebę ryzomorfom sprawcy choroby. Ryzomorfy przebijają korę w szyi korzeniowej lub na korzeniach wnikają i przekształcają się w płaty grzybniowe, które są specyficznym objawem chorobowym. Grzybnia opieńki atakuje promienie rdzeniowe i przewody żywiczne drzew iglastych stymulując je do obfitego wydzielania żywicy, która często jest widoczna przy szyi korzeniowej lub korzeniach. Owocniki opieniek tworzą się od czerwca do późnej jesieni. W starszych drzewostanach, szczególnie dębowych opieńki są patogenami wtórnymi, które często odgrywają rolę jako ostatnie ogniwo całego skomplikowanego łańcucha chorobowego. Warunki sprzyjające: obecność w glebie drewna, a szczególnie drzew liściastych korzenie, pniaki, stąd uprawy sosnowe i świerkowe zakładane po drzewostanach iglastych z podszytem lub drugim piętrem drzew liściastych są szczególnie zagrożone. Dodatkowym czynnikiem jest sposób przygotowania gleby w takich przypadkach, przy silnych zdolnościach regeneracyjnych ryzomorf im bardziej są poprzerywane zabiegami tym większe zagrożenie infekcyjne przyszłej uprawy. Ochrona: chemiczna - poprzez stosowanie Raundupu w bruzdach, biologiczna - stosowanie grzybów saprotroficznych zasiedlających i rozkładających pniaki drzew liściastych, integrowana: poprzez połączenie metody hylotechnicznej, hodowlanej, biologicznej i chemicznej.