(
ochrona lasu), chroniczne uszkodzenia powstające w pobliżu emitora pod wpływem przynajmniej czasowo wysokich stężeń substancji szkodliwych - symptomy przeważnie wyraźne, silne postacie nekroz igieł lub liści, aż do zamierania całych drzew. Uszkodzenia chroniczne powstają przede wszystkim w większej odległości od emitora pod wpływem długotrwałego działania niskich steżeń substancji szkodliwych, które mogą się kumulować w glebie lub tkankach roślin - symptomy najczęściej niespecyficzne, jak słabe przebarwiene, zmniejszony
przyrost, przedwczesne
starzenie się, osłabienie oraz zwiększona wrażliwość na inne wpływy.

ŹRÓDŁO (AUTOR)
G.Hartman, F.Nienhaus, H.Butin; Barwny atlas uszkodzeń drzew leśnych; IBL; Warszawa 1988