pęknięcia mrozowe

(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), pęknięcia mrozowe przyjmują postać długich (nawet do kilku metrów) pęknięć promieniowych w drewnie pni żywych drzew. Występują zazwyczaj ponad strefą odziomkową pnia, a ich przebieg oddaje kierunek przebiegu włókien drzewnych, zatem może być prostoliniowy, ale również skrętoległy. Pęknięcia mrozowe powstają w okresie zimowym, w sytuacji gdy przy silnym mrozie występują różnice w kurczeniu się powierzchniowych i głębszych stref pnia drzewa. Niski współczynnik przewodnictwa ciepła charakterystyczny dla drewna powoduje, że różnice temperatury drewna na przekroju poprzecznym pni mogą być znaczące. Przyczyną powstawania pęknięć mrozowych może być również anizotropia rozszerzalności cieplnej drewna. Przy dużych wahaniach temperatury (w nocy silny mróz, a w ciągu dnia ocieplenie, np. w okresie wczesnowiosennym) różnice te mogą stać się przyczyną dużych naprężeń rozciągających wzdłuż obwodu pnia i spowodować rozerwanie jego zewnętrznych warstw. Najbardziej narażone na pęknięcia mrozowe drzewa to: dąb, kasztanowiec, jesion, wiąz, klon, platan, buk, jodła.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Bartosiewicz A., Siewniak M. 1976. Pielęgnowanie drzew ozdobnych. PWRiL, Warszawa.

Publikacje powiązane tematycznie

Kimbar R. 2007. Pęknięcia mrozowe (1). Las Polski, 20: 26–27.
Krzysik F. 1974. Nauka o drewnie. PWN, Warszawa: ss. 652.
Siewniak M., Kusche D. 2002. Baumpflege heute. Patzer-Verlag, Berlin – Hannover.
Szewczyk G. 2012. Arborystyka. Wybrane zagadnienia pielęgnacji drzew. Wydawnictwo UR w Krakowie.