perkozek

(zoologia leśna,ptaki), (łac. Tachybaptus ruficollis, ang. Little Grebe) ptak z rodziny Podicipedidae (perkozy), zaliczanej obecnie do rzędu Phoenicopteridae (flamingi). Długość ciała 23-29 cm, masa ciała 120-300 g. Najmniejszy z naszych perkozów. Ubarwiony brunatno z wierzchu i brązowawo od spodu. Gardło, przód szyi i policzki kasztanowate. U nasady dzioba żółte zajady. Wyraźny polifenizm (występowanie u obu płci barwniejszej szaty godowej i skromniejszej spoczynkowej). W Polsce szeroko rozpowszechniony gatunek lęgowy. Prowadzi skryty tryb życia i trudno go zobaczyć, natomiast łatwiej usłyszeć, gdy odzywa się głośnym, trelującym głosem. Zamieszkuje zarośnięte brzegi jezior, rzek, stawów. Ze wszystkich perkozów zadowala się najmniejszymi zbiornikami wodnymi. Gniazdo zakłada na wodzie (pływająca platforma z roślin). W okresie IV-VII składa 4-6 jaj, które wysiaduje samica na zmianę z samcem przez 20-21 dni. Zagniazdownik, pisklęta wykluwają się pokryte puchem i są od razu gotowe do opuszczenia gniazda. Wyprowadza dwa, czasem trzy lęgi w roku. Gatunek wędrowny, przeloty III-IV i VIII-XII, zimuje w zachodniej Europie (nielicznie również w zachodniej Polsce) i basenie Morza Śródziemnego. Pożywienie: owady wodne, małe mięczaki, płazy i rybki. Liczebność w Polsce szacowana na 7,5-10 tysięcy par. Gatunek objęty ochroną ścisłą.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Dariusz Graszka - Petrykowski

Publikacje powiązane tematycznie

Aulak W., Rowiński P. 2010. Tablice biologiczne kręgowców. Wydawnictwo SGGW, Warszawa.
Cramp S. (red.) 1977-1994. The Birds of the Western Palearctic. T. I-IX. Oxford University Press, Oxford
Sikora A. i in. (red.) 2007. Atlas rozmieszczenia ptaków lęgowych Polski 1985-2004. Bogucki Wyd. Nauk., Poznań
Svensson L. 2012. Ptaki. Przewodnik Collinsa. Multico, Warszawa
Tomiałojć L., Stawarczyk S. 2003. Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany. PTPP „pro Natura”, Wrocław