przystosowanie pracy do człowieka

(ergonomia w leśnictwie), od zarania dziejów istniał problem przystosowania pracy do człowieka - zawsze  istniało zagadnienie stworzenia narzędzi możliwie skutecznych i wygodnych w użyciu. Jeżeli konstruktor był użytkownikiem to problem ten był rozwiązywany w zasadzie prawidłowo. Jednak odkąd oddzielono funkcje konstruktora od użytkownika zaczęły się problemy, gdyż:  a) inżynierowie (konstruktorzy) projektujący narzędzia i maszyny nie mieli wystarczającej wiedzy z fizjologii, psychologii, antropologii; b) nie mieli dostatecznego doświadczenia praktycznego stosowania tych wyrobów. Taka sytuacja czasami powodowała ujemne skutki nawet dla postępu cywilizacji, np. brak koła przy pługu przez całe tysiąclecia powodował złą jakość orki i ogromne zmęczenie rolnika (pomimo, że koło było znane od dawna); stosowanie jarzma pociągowego wołu dla konia (inna budowa anatomiczna tych zwierząt) spowodował pracę konia mało wydajną i np. w starożytnym Egipcie główną siłę pociągową  stanowił człowiek, a nie koń.  Przy pracy maszynowej trudności związane z obsługą niektórych maszyn były pokonywane przez dostosowanie się robotnika, co odbywało się kosztem zdrowia, a nawet życia.