ropucha paskówka

(zoologia leśna, płazy), (łac. Epidalea calamita syn. Bufo calamita). Gatunek z rodziny ropuchowatych Bufonidae. Najmniejsza z polskich ropuch (długość ciała 5-7 cm, sporadycznie 8 cm), budowa lekka i smukła. Skóra cienka, gładsza niż u innych ropuch, nieco wilgotna. Gruczoły skórne wyraźnie zaznaczone, ale rozwinięte słabiej niż u innych ropuch. Błony bębenkowe zaznaczone słabo lub niewidoczne. Źrenice eliptyczne poziome. Kończyny krótkie. Błony pławne bardzo krótkie, tylko u nasady palców. Modzele stawowe na palcach tylnych kończyn podwójne. Ubarwienie oliwkowoszare z zielonymi lub brązowymi nieregularnymi plamami, podobne jak u ropuchy zielonej lub u ropuchy szarej. Plamy o krawędziach nieostrych, inaczej niż u ropuchy zielonej. Na grzbiecie wyraźny biały lub żółty pasek, zwany linią kręgową. Cecha ta ma znaczenie maskujące. Strona brzuszna jasna, biaława lub szara, w zielone plamki różnych kształtów. Ubarwienie i plamistość indywidualnie zmienne. Występuje w całej Polsce, w górach do 1200 m n.p.m. Gatunek rzadki. Lokalnie może występować licznie. Gatunek lądowy. Zasiedla miejsca o luźnej glebie, piaszczystej lub lessowej - doliny rzek, pola uprawne, łąki, sady, ogrody, wydmy, pogranicza lasów, rzadko ich wnętrze. Najbardziej sucholubna spośród naszych ropuch. Preferuje stanowiska słoneczne, bezdrzewne. Występuje w żwirowniach, piaskowniach, dołach po wydobyciu piasku, kamieniołomach. Rozród w zbiornikach o piaszczystym dnie, bez roślin wodnych lub z niewielką ich ilością, z dużym udziałem płycizn, nasłonecznionych, niezarybionych. Aktywna od kwietnia. Rozród późny, może byc przedłużony, podobnie jak u ropuchy zielonej. Gody przedłużone. Składanie jaj kilka razy w sezonie. Szczyt aktywności godowej w maju i czerwcu. Rozwój jaj ok. 10 dni, rozwój kijanek 6-8 tygodni. Aktywna o zmierzchu i w nocy. Kryjówki dzienne w ziemi, pod karpami, w kępach roślinności, w stertach kamieni i drewna, w norach gryzoni. Zimuje na lądzie, w głębokich (do 3 m) norach. Potrafi szybko i sprawnie zagrzebać się w ziemi, podobnie jak grzebiuszka. Szybko biega, nie skacze. Ludowa nazwa gatunku: ropucha żwawa. Produkuje toksyny o silnym działaniu. Pokarm: ślimaki, drobne stawonogi i ich larwy, dżdżownice, muchy, pająki, mrówki. Kijanki raczej roślinożerne. Wśród larw stwierdzono kanibalizm. Ściśle chroniona. Figuruje w II załączniku Konwencji Berneńskiej i IV załączniku Dyrektywy siedliskowej. Według kategorii IUCN gatunek najmniejszej troski.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Klimaszewski K. 2013. Płazy i gady. MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa.
Berger L. 2000. Płazy i gady Polski. Klucz do oznaczania. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa-Poznań.

Publikacje powiązane tematycznie

Berger L. 2000. Płazy i gady Polski. Klucz do oznaczania. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa-Poznań.
Juszczyk W. 1974. Płazy i gady krajowe. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa.
Blab J. i Vogel H. 1999. Płazy i gady Europy Środkowej. MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa.
Głowaciński Z. i Rafiński J. (red.) 2003. Atlas płazów i gadów Polski. Status - rozmieszczenie - ochrona. Instytut Ochrony Przyrody PAN, Warszawa-Kraków.
Aulak W. i Rowiński P. 2010. Tablice biologiczne kręgowców. Wydawnictwo SGGW, Warszawa.
Gierliński G., Grabowska J., Grabowski M., Jaskuła R. 2014. Ilustrowana encyklopedia płazów i gadów Polski. Dom Wydawniczy PWN Sp. z o.o., Warszawa.