Rusztowanie

Rusztowanie tradycyjna, polska forma ekspozycji upolowanej zwierzyny, głównie dzików, łań, saren oraz drapieżników. Rusztowanie budowano najczęściej w reprezentacyjnej części parku otaczającego pałac lub dwór. Składało się z kilku, najczęściej trzech, poprzecznych belek wspartych na palach. Zazwyczaj środkowa część była nieco wyższa od dwóch zlokalizowanych po bokach. W centralnym miejscu wieszano tablicą zawierającą informację o miejscu polowania lub datę. Do poprzecznych belek za tylne kończyny przywiązywano zwierzynę wiszącą głową do dołu. Zwyczaj ten był powszechnie celebrowany w dużych majątkach ziemskich przedwojennej Polski. Jedynie na obszarach dawnego zaboru pruskiego i austro-węgierskiego rozpowszechniony był, pochodzący z kręgu kultury pruskiej, pokot. W związku ze zmianami przebiegu granic, przekształceń ustrojowych i społecznych oraz wytępienia zwierzyny w 1945 r. tradycja budowania rusztowań zanikła. Tradycyjny ceremoniał łowiecki był postrzegany przez reżim komunistyczny, jako reminescencja systemu kapitalistycznego, a jego kultywowanie nie było mile widziane. Zwyczaj budowy rusztowań, jako unikalny element polskiej tradycji łowieckiej, zasługuje za wskrzeszenie i popularyzację. 

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Autor: dr Jakub Gryz