rybitwa białoczelna

(zoologia leśna,ptaki), (łac. Sternula albifrons, ang. Little Tern) ptak z rodziny Laridae (mewowate), rzędu Charadriiformes (siewkowe). Długość ciała 21-25 cm, rozpiętość skrzydeł 41-47 cm, masa ciała 50-63 g. Najmniejsza rybitwa, znacznie mniejsza od rybitwy rzecznej. Sylwetka krępa z krótkim, słabo rozwidlonym ogonem i drobnymi nogami. Ubarwienie od wierzchu popielate, a od spodu białe. Na głowie czarna czapeczka z białym czołem. Dziób smukły, żółty z czarnym końcem. Nogi żółte. Młode mają brunatno łuskowany grzbiet i słabo skontrastowaną czapeczkę. Brak dymorfizmu płciowego. W Polsce występuje lokalnie w dolinach większych rzek. Zamieszkuje piaszczyste wyspy w nurcie rzeki i wybrzeża morskie. Gniazdo zakłada na ziemi. Gniazduje pojedynczo lub kolonijnie. W okresie V-VII składa 1-3 jaja, które wysiaduje samica przy niewielkiej pomocy samca przez 18-22 dni. Zagniazdownik, pisklęta wykluwają się pokryte puchem i w razie niebezpieczeństwa są gotowe do opuszczenia gniazda. Wyprowadza jeden lęg w roku. Gatunek wędrowny, przeloty IV-V i VIII-IX, zimuje w Afryce. Pożywienie: drobne ryby, skorupiaki i owady. Liczebność w Polsce szacowana na ok. 900 par. Gatunek objęty ochroną ścisłą i dodatkowym zakazem fotografowania, filmowania i obserwacji mogących powodować płoszenie lub niepokojenie.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Dariusz Graszka - Petrykowski

Publikacje powiązane tematycznie

Aulak W., Rowiński P. 2010. Tablice biologiczne kręgowców. Wydawnictwo SGGW, Warszawa.
Cramp S. (red.) 1977-1994. The Birds of the Western Palearctic. T. I-IX. Oxford University Press, Oxford
Sikora A. i in. (red.) 2007. Atlas rozmieszczenia ptaków lęgowych Polski 1985-2004. Bogucki Wyd. Nauk., Poznań
Svensson L. 2012. Ptaki. Przewodnik Collinsa. Multico, Warszawa
Tomiałojć L., Stawarczyk S. 2003. Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany. PTPP „pro Natura”, Wrocław