sieweczka obrożna

(zoologia leśna,ptaki), (łac. Charadrius hiaticula, ang. Common Ringed Plover) ptak z rodziny Charadriidae (sieweczkowate), rzędu Charadriiformes (siewkowe). Długość ciała 17-19,5 cm, rozpiętość skrzydeł 35-41 cm, masa ciała 73-103 g. Bardzo podobna do sieweczki rzecznej, ale nieco większa, z nieco odmiennym rysunkiem na głowie i inaczej ubarwionymi nogami i dziobem. Wierzch ciała brązowawobeżowy, spód biały. Na głowie czarna maska, biało-czarne czoło oraz biała brew i gardło. Na szyi i piersi czarna obroża. W locie na skrzydłach widoczne białe paski. Dziób pomarańczowy z czarnym końcem, nogi pomarańczowe. Młode ptaki mają mniej skontrastowany rysunek. W Polsce występuje tylko lokalnie w dolinach większych rzek i nad morzem. Zamieszkuje piaszczyste i żwirowe brzegi wód. Gniazdo zakłada na ziemi. W okresie V-VII składa 4 jaja, które wysiaduje samica na zmianę z samcem przez 23-25 dni. Zagniazdownik, pisklęta wykluwają się pokryte puchem i są od razu gotowe do opuszczenia gniazda. Wyprowadza 1-2 lęgi w roku. Gatunek wędrowny, przeloty III-IV i VII-IX, zimuje w zachodniej Europie i basenie Morza Śródziemnego. Pożywienie: owady, pająki, inne drobne bezkręgowce. Liczebność w Polsce szacowana na 350-400 par. Gatunek objęty ochroną ścisłą.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Dariusz Graszka - Petrykowski

Publikacje powiązane tematycznie

Aulak W., Rowiński P. 2010. Tablice biologiczne kręgowców. Wydawnictwo SGGW, Warszawa.
Cramp S. (red.) 1977-1994. The Birds of the Western Palearctic. T. I-IX. Oxford University Press, Oxford
Sikora A. i in. (red.) 2007. Atlas rozmieszczenia ptaków lęgowych Polski 1985-2004. Bogucki Wyd. Nauk., Poznań
Svensson L. 2012. Ptaki. Przewodnik Collinsa. Multico, Warszawa
Tomiałojć L., Stawarczyk S. 2003. Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany. PTPP „pro Natura”, Wrocław