skorupiaki glebowe

(Gleboznawstwo leśne), skorupiaki (Crustacea) są stawonogami związanymi ze środowiskiem wodnym, zwłaszcza morzami i tylko nieliczne zdołały przystosować się do życia lądowego. Takim przykładem są równonogi, zaliczane do stonóg, których gatunki występują zarówno w wodzie jak i na lądzie. Ich wielkość waha się od 2 do 20 mm. Ważną cechą środowiska ich życia jest wilgotność. Stonogi lądowe nie są zdolne do grzebania w glebie, ale w niej występują wykorzystując otwory, kanaliki, korytarze innych zwierząt. Równonogi żywią się resztkami organicznymi roślinnymi i zwierzęcymi. Te spośród nich, które mogą nadgryzać i pobierać fragmenty żywych roślin zaliczane są do szkodników, np. w szklarniach. W lesie spełniają wybitnie pożyteczną funkcję przez rozdrabnianie wilgotnej ściółki, głównie liściastej, ale także zdrewniałej. W ich przewodach pokarmowych stwierdzono rozwój mikroorganizmów. Według niektórych źródeł stonogi mogą przerabiać 1/6 rocznego opadu ściółki w lesie, przez co tworzona jest → próchnica leśna i jest też istotnym wkładem w w obieg materii w przyrodzie.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Górny M. 1975. Zooekologia gleb leśnych. PWRiL. Clark F.E. 2000.

Publikacje powiązane tematycznie

Gleboznawstwo. 2006. Praca zbiorowa pod red. S. Zawadzkiego. PWRiL. Warszawa. wyd. IV.
Uggla H., Uggla Z. 1979. Gleboznawstwo leśne. PWRiL. Warszawa.
Górny M. 1975. Zooekologia gleb leśnych. PWRiL.
Górny M., Grum L. 1981. Metody stosowane w zoologii gleby. PWN.
Paul E.A., Clark F.E. 2000. Mikrobiologia i biochemia gleb, Wydawnictwo UMCS, Lublin.