stabilność biocenozy

(Ekologia lasu, podstawowe pojęcia z zakresu ekologii), [łac. stabilis = stały, gr. bíos = życie + koinós = wspólny],
1. cecha biocenozy oznaczająca jej odporność na zakłócenia z zewnątrz, wynikającą z różnorodności gatunkowej. Biocenozy o większym zróżnicowaniu są bardziej stabilne niż biocenozy o mniejszej różnorodności gatunkowej. Wynika to stąd, że im więcej gatunków, tym mniejsze jest niebezpieczeństwo, iż wypadnięcie jednego z nich (wymarcie, wyparcie) zmieni w zdecydowany sposób funkcjonowanie całej biocenozy.
2. właściwość biocenozy określająca możliwość szybkiego powracania do stanu dla siebie charakterystycznego. Biocenozy o mniejszej różnorodności są w stanie szybciej odbudować swój skład gatunkowy, a więc są bardziej stabilne.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Łabno G. (2006): Ekologia. Słownik encyklopedyczny. Wydawnictwo Europa, Wrocław.

Publikacje powiązane tematycznie

Krebs Ch. J. (2011): Ekologia. Eksperymentalna analiza rozmieszczenia i liczebności. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Mackenzie A., Ball A.S., Virdee S.R. (2005): Ekologia. Krótkie wykłady. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.; Odum E. P. (1982): Podstawy ekologii. PWRiL, Warszawa.;
Weiner J. (2003): Życie i ewolucja biosfery. Podręcznik Ekologii Ogólnej. PWN, Warszawa.