sukcesja autogeniczna

(Ekologia lasu, podstawowe pojęcia z zakresu ekologii), w przypadku sukcesji autogenicznej przemiany sukcesyjne są inicjowane przez czynniki wewnętrzne, wynikające z interakcji między biocenozą a jej środowiskiem abiotycznym. Sukcesja pierwotna odbywa się w środowiskach dotychczas nie zajętych przez żadną biocenozę, np. rozwój biocenoz na glebach odsłanianych przez ustępujący lodowiec. Działalność gatunków pionierskich pojawiających się w ciągu sukcesyjnym jako pierwsze powoduje, że wzrasta ilość substancji pokarmowych i materii organicznej, co stwarza dogodne warunki do wkraczania coraz to nowych gatunków (można powiedzieć, że gatunki każdego poprzedniego stadium serii tak przekształcają środowisko, że umożliwiają wkraczanie nowych gatunków, charakterystycznych dla kolejnego stadium, przyp. tłum.). Sukcesja wtórna jest procesem odbudowywania biocenozy po jej zagładzie, na przykład na skutek powodzi czy pożaru. Oba rodzaje sukcesji autogenicznej charakteryzują się tym, że gatunki pionierskie szybko kolonizują dany teren i korzystają z dostępnych tam zasobów, dopóki nie pojawią się inne, silniejsze konkurencyjnie gatunki. Na przykład, zacienienie stwarza warunki do dominacji gatunków cieniolubnych, te jednak są słabymi kolonistami (i zaczną dopiero powoli pojawiać się w biocenozie już wcześniej opanowanej przez światłolubne gatunki pionierskie).

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Mackenzie A., Ball A.S., Virdee S.R. (2005): Ekologia. Krótkie wykłady. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa

Publikacje powiązane tematycznie

Falińska K. (2004): Ekologia roślin. PWN, Warszawa.
Faliński J.B. (2001): Przewodnik do długoterminowych badań ekologicznych. PWN. Warszawa.
Krebs Ch. J. (2011): Ekologia. Eksperymentalna analiza rozmieszczenia i liczebności. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
Odum E. P. (1982): Podstawy ekologii. PWRiL, Warszawa.
Weiner J. (2003): Życie i ewolucja biosfery. Podręcznik Ekologii Ogólnej. PWN, Warszawa.