świerk

(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Picea) rodzaj z rodziny sosnowatych (Pinaceae) i podrodziny jodłowych (Abietoideae) liczący około 40 gatunków na półkuli północnej. W Polsce jeden gatunek. Świerk pospolity [Picea abies (L.) H. Karst.]. Drzewo do 50 m wysokości. Pędy nagie lub słabo owłosione, żółte, czerwonawe, lub brązowe. Igły 10-20 mm długości, ciemnozielone, na przekroju poprzecznym kwadratowe lub romboidalne. Szyszki duże 10-18 cm długości (należą do największych wśród świerków), z łuskami nasiennymi o zmiennym kształcie, od zaokrąglonych na szczycie po języczkowato wydłużone. Występowanie – góry środkowej i południowo-wschodniej Europy, niziny nadbałtyckie i Skandynawia. W Alpach do 2400 m n.p.m. Na terenie Polski przebiega północno-wschodnia granica zasięgu. Obszar bezświerkowy obejmuje Pomorze Zachodnie i niemal całą Wielkopolskę. Optimum występowania świerk znajduje w górach oraz w północno-wschodniej części kraju. Jest ważnym drzewem budującym lite drzewostany świerczyn górskich i nizinnych, oraz wchodzącym w skład wielu innych zbiorowisk. Wysokogórskie bory świerkowe osiągają tzw. górną granicę lasu (najwyżej  w Tatrach do 1650 m n.p.m.). Gatunek bardzo zmienny (ponad 140 odmian uprawnych). 

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Władysław Danielewicz