szakłak

(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Rhamnus) rodzaj z rodziny szakłakowatych (Rhamnaceae) obejmujący około 130 gatunków, głównie w strefie umiarkowanej półkuli północnej. W Polsce jeden gatunek. Szakłak pospolity (Rhamnus cathartica L.). Krzew lub niskie drzewo, do 10 m wysokości. Korowina starszych pni czarna, pokryta złuszczającymi się, zwiniętymi, cienkimi pasemkami. Pędy zakończone cierniem, popielatoszare, o nieregularnych międzywęźlach. Pąki wąskojajowate, ostro zakończone, przylegające do pędu, często w węzłach nieco rozsunięte. Łuski brązowoczarne, na brzegach jaśniejsze, orzęsione srebrzystymi włoskami. Liście zmienne, od eliptycznych do jajowatych, 4-7 cm długości, łukowato unerwione, brzegiem karbowanopiłkowane; z wierzchu ciemnozielone, matowe, spodem jasnozielone i nagie. Kwiaty drobne, żółtawozielone, zebrane po kilka, zwykle rozdzielnopłciowe, rozwijają się w maju i czerwcu. Owoce (pestkowce) kuliste, czarne. Występowanie – prawie cała Europa, z wyjątkiem środkowej i północnej Skandynawii, oraz północno-zachodnia Afryka, Azja Mniejsza, Kaukaz i zachodnia Syberia. W Polsce na całym niżu oraz w niższych położeniach górskich. Siedliska żyzne, świeże i wilgotne. Lasy dębowo-grabowe i łęgowe oraz zbiorowiska zaroślowe na brzegach lasów, wśród pól, a także na wylesionych stromych zboczach, np. dolin rzecznych.