u gadów łuskonośnych (Squamatawiększe łuski, przeważnie płasko przylegające do skóry. Tym mianem określa się łuski na głowie jaszczurek i węży (tu większym tarczkom towarzyszą drobne łuski), łuski na brzuchu (tarczki brzuszne (łac. ventralia), tarczki analne) i spodzie ogona (tarczki podogonowe (łac. subcaudalia)). Budowa, układ i liczba tarczek to cechy diagnostyczne.
Autor: dr hab. Elzbieta Jancewicz
Gierliński G., Grabowska J., Grabowski M., Jaskuła R. 2014. Ilustrowana encyklopedia płazów i gadów Polski. DOM WYDAWNICZY PWN Sp. z o.o., Warszawa.
Szyndlar Z. 2018. Klucze do oznaczania gadów krajowych i uwagi praktyczne. W: S. Głowaciński, P. Sura (red.), Atlas płazów i gadów Polski. Status - rozmieszczenie - ochrona: 175-180. Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., Warszawa.
Blab J., Vogel H. 1999. Płazy i gady Europy Środkowej. MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa.
Juszczyk W. 1974. Płazy i gady krajowe. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa.
Szyndlar Z. 2003. Klucz do oznaczania gadów Polski. W: Z. Głowaciński, J. Rafiński (red.) Atlas płazów i gadów Polski. Status - rozieszczenie - ochrona: 137-141.Instytut Ochrony Przyrody PAN, Warszawa-Kraków.