teoria skłonności do wypadku

(ergonomia w leśnictwie), jest najbardziej upowszechnionym modelem behawioralnym. Teoria ta jest konsekwencją upatrywania przyczyn wypadków w tzw. ""czynniku ludzkim"".  Badania nad tym zagadnieniem doprowadziły do wniosku, że przy stosowaniu oficjalnych statystyk wypadków nie ma podstaw twierdzić , że takie zjawisko istnieje. Poglądy badaczy na temat skłonności do wypadków zaczęły się więc krystalizować wokół tendencji, uznającej okresową skłonność do wypadku, a mówiąc ściślej skłonności do popełniania błędów. Złe samopoczucie, krótkotrwałe odchylenia od stanów normy fizjologicznej, rozmaite kłopoty, mogą zatem wpływać na pojawienie się u ludzi okresowej skłonności do wypadku. Okazuje się jednak że dokładne programowanie i usuwanie wszelkich defektów technicznych w środowisku pracy, ubezpiecza niejako naturalną skłonność człowieka do działań błędnych i sprawia, że człowiek będący aktualnie w złym stanie psychofizycznym ma mniejszą możliwość spowodowanie wypadku. Z tych względów, wielu badaczy określa teorię skłonności do wypadku jako nastręczającą trudności metodyczne i mającą ograniczone zastosowanie.