tetrazolinowa metoda określania żywotności nasion

(hodowla lasu, szkółkarstwo), metoda biochemiczna określania żywotności nasion, w której zarodki bądź całe nasiona traktuje się roztworem chlorku (lub bromku) 2,3,5-trójfenylotetrazoliny, zwanego potocznie tetrazoliną lub tetrazolem. Wodór pochodzący z oddychania żywych komórek łączy się z absorbowanym przez tkanki nasion bezbarwnym, wskaźnikowym roztworem związku tetrazoliny, redukując go do barwnego, trwale czerwonego związku 2,3,5-trójfenyloformazanu. Nie wnikając do żywych komórek powoduje on trwałe zabarwienie żywych komórek na czerwono – tkanki martwe pozostają natomiast niezabarwione. Ocenę żywotności nasion, czyli zdolności do życia i skiełkowania, dokonuje się na podstawie topografii zabarwienia tkanek. Metodę stosuje się przede wszystkim w kwalifikacyjnej ocenie tych nasion będących w stanie spoczynku, których przysposobienie do siewu trwałoby dłużej niż 1 miesiąc.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Zasady i metodyka oceny nasion w Lasach Państwowych. Praca zbiorowa pod red. A Załęskiego. Centrum Informacyjne Lasów Państwowych Warszawa 2000