trzebież czeska (Bohdaneckiego)

(hodowla lasu, szczegółowa hodowla lasu), Jedna z historycznych metod trzebieży, polegająca na szybkim likwidowaniu w młodości drzewostanu podrzędnego, by w wieku 30 lat, na dobrych siedliskach, pozostało 2000-2500/ha drzew z drzewostanu głównego. Silne rozluźnienie zwarcia ma na celu zregenerowanie koron drzew (głównie świerków). Dalsze trzebieże prowadzi się sukcesywnie, w miarę przechodzenia drzew do drzewostanu podrzędnego i z czasem wkracza się coraz silniej do warstw górnych, gdy drzewa zaczynają sobie przeszkadzać. Równocześnie prowadzi sie selekcję przez eliminowanie drzew krzywych, gałęzistych i uszkodzonych. zasadą w trzebieży czeskiej jest, aby zwarcie wracało do stanu wujściowego 3 lata po zabiegu. Przy tej metodzie skracano produkcje grubego, wartościowego drewna; ponadto ustalono zasadę, że w pierwszej połowie kolei rębu należy popierać przyrost miąższości drzew, a dopiero w drugiej dbać o poprawę jakości i stopień wypełnienie pnia oraz, że zróżnicowanie wieku rębności drzewostanów świerkowych w mniejszym stopniu zależy od bonitacji siedliska niż od sposobu pielęgnowania.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Bernadzki E., Ilmurzyński E., Szymański S., 1999. Trzebieże. Poradnik leśniczego. PWRiL. Warszawa. Jaworski A., 2013. Hodowla Lasu. Tom II. Pielęgnowanie lasu. PWRiL. Warszawa.

Publikacje powiązane tematycznie

Puchniarski T.H., 2005. Zabiegi pielęgnacyjne w lasach. Zasady i wskazówki. PWRiL. Warszawa.