(Hodowla lasu, Szczegółowa hodowla lasu), Jedna z historycznych metod trzebieży tzw. trzebież "z wolnej ręki"; realizowana głównie w lasach bukowych i jodłowych, pozbawionych pielęgnacji i w związku z tym reagujących bardzo szybko na zwiększenie przestrzeni życiowej. Opiera się na specyficznej, wprowadzonej przez autora, klasyfikacji drzew: a) drzewa o prostej, długiej, gładkiej strzale (strzała wyborowej jakości, bezsęczna, dłuższa niż 10 m); b) drzewa średniej jakości o krótkiej (poniżej 10 m) strzale dobrej jakości; c) drzewa krzywe i sękate; d) dwójki (także bliźniaki); e) rozpieracze; f) drzewa odroślowe; g) drzewa słabe. Pierwsze dwie klasy to drzewa gospodarczo wartościowe; technika cięć w trzebieży wolnej polega na oswobadzaniu koron najlepszych drzew w zależności od potrzeb aktualnej sytuacji drzewostanowej. Należy zwracać uwagę na cechy morfologiczne i ochronę przed pojawieniem się odrośli. Początek trzebieży uzależniony jest od ukształtowania (oczyszczenia pnia) i stosunków przyrostowych; u gatunków liściastych popieranie szybkiego przyrostu zaczyna się w wieku 40-70 lat, gdy pnie są oczyszczone z gałęzi do wysokości 10-15 m, a u iglastych jeszcze później. Heck proponował wyznaczanie trzebieży wolnej latem i jesienią, a ścinkę zimą, z nawrotem cięć co 3-6 lat, a od 70-80 roku życia drzewostanu co 7-10 lat.
Bernadzki E., Ilmurzyński E., Szymański S., 1999. Trzebieże. Poradnik leśniczego. PWRiL. Warszawa. Jaworski A., 2013. Hodowla Lasu. Tom II. Pielęgnowanie lasu. PWRiL. Warszawa.
Puchniarski T.H., 2005. Zabiegi pielęgnacyjne w lasach. Zasady i wskazówki. PWRiL. Warszawa.