uszkodzenia miazgi lub zewnętrznych warstw drewna bielastego

(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), ubytki powierzchniowe z uszkodzoną jedynie powierzchniową warstwą łyka są stosunkowo szybko zalewane tkanką twórczą (kambium). Kluczowe są niewielki rozmiar rany, stosunkowo gładkie jej krawędzie i kształt wydłużony wzdłuż drzewa. W sprzyjających warunkach w okresie 2–3 tygodni kalus na odkrytej powierzchni ksylemu może osiągnąć grubość 1–2 mm. Kambium dośrodkowo narastające na stycznie odkrytej powierzchni ksylemu różnicuje się do czasu, aż zostanie przywrócona ciągłość tkanki. Podobnie jak w wypadku zalewania kalusem powierzchni ran po odciętych gałęziach, w sytuacji gdy w strefie rany ubytku występuje żywa tkanka, kalus tworzy się szybko. W odwrotnej sytuacji żywe komórki przylegające do rany ulegają odróżnicowaniu, stają się merystematyczne i ulegając podziałom, wytwarzają tkankę kalusową. Proces w tym przypadku postępuje wolniej.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Szweykowska A., Szweykowski J. 1996. Botanika. T. 1. Morfologia. PWN, Warszawa.
Zimmermann M., Brown C. 1981. Drzewa. Struktura i funkcje. PWN, Warszawa.

Publikacje powiązane tematycznie

Bartosiewicz A. 1986. Urządzanie terenów zieleni. Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa.