wiązanie azotu atmosferycznego

(Gleboznawstwo leśne), atmosfera Ziemi składa się z wielu gazów, w tym 78% to → azot, który stanowi pierwotne źródło tego pierwiastka dla roślin. Większość azotu zawartego w roślinach, kiedyś stanowiło azot w atmosferze. Rośliny pobierają azot z gleby i tylko nieliczne mogą go przyswajać z atmosfery. Azot z atmosfery trafia do biosfery poprzez wolno żyjące bakterie azotowe, np. Azotobacter i Clostridium, a także bakterie żyjące w symbiozie z roślinami, np. Rhizobium współżyjący z roślinami motylkowymi, promieniowiec Frankia Alni (dawniej Streptomyces alni) współżyjący z olszami. Wszystkie te organizmy posiadają w swoich komórkach enzym nitrogenazę, biorący udział w procesie wiązania azotu atmosferycznego. W leśnictwie duże znaczenie posiada wiązanie azotu przez olsze. W przypadku masowego występowania olszy szarej (Alnus incana (L.) Moench) proces wiązania powoduje silne wzbogacenie gleb w azot, rzędu nawet do 40 kg N x ha x rok, a także w materię organiczną. Ten pozytywny skutek rodzi też konsekwencje negatywne. Zalicza się do nich intensywna → nitryfikacja, → zakwaszanie gleby, przyspieszone → ługowanie gleby z azotanów i kationów, które przedostają się do wód powierzchniowych pogarszając ich jakość.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Brożek S.: Przekształcanie górskich gleb porolnych przez olszę szarą (Alnus incana (L) Moench). Zesz. Nauk. AR w Krakowie, Seria Rozprawy habil., Nr 184, 1993, s. 1-52.

Publikacje powiązane tematycznie

Brożek S.: Przekształcanie górskich gleb porolnych przez olszę szaą (Alnus incana (L) Moench). Zesz. Nauk. AR w Krakowie, Seria Rozprawy habil., Nr 184, 1993, s. 1-52.
Brożek S., Wanic T.1998. Wpływ olszy szarej na zakwaszanie gleb w Bieszczadach. Zesz. Probl. Post. Nauk Rol. 456, 459-462.
Brożek S., Wanic T.1998. Ługowanie kationów w glebach opanowanych przez olszę szarą w Bieszczadach. Zesz.Probl. Post. Nauk Rol. 464, 293-299.