(
fitopatologia leśna), choroba powodowana przez Lophodermium pinastri (Schrad.) Chevall. i Lophodermium seditiosum Minter, Staley et Millar (Ascomycota, Ascomycetes, Rhitismatales). Powoduje zamieranie i przedwczesny opad igieł. Choroba najgroźniejsza dla sosen do 5-6 wieku życia (szczególnie w odnowieniu naturalnym), choć może również powodować zamieranie drzew nieco starszych. patogeny porażają sosny niezależnie od wieku. Wyrzut zarodników od wiosny do listopada, z dwoma szczytami w lipcu i wrześniu-październiku. Pierwsze objawy porażenia (żółte plamy na igłach) widoczne są dopiero jesienią, w okresie zimy
igły żółkną, brązowieją, zamierają i na wiosnę opadają. Następnie na opadłych igłach tworzą się miseczki, które w zależności od warunków wilgotnościowych mają zdolność do otwierania i zamykania się. W szkółkach
igły pojedyncze nie opadają, a porażone sadzonki przybierają postać nastroszoną, po czym zamarłe
igły wykruszają się. Patogeny porażają
igły tegoroczne. Choroba powoduje oprócz zamierania drzew straty przyrostowe. W. o. s. może występować epifitozyjnie. Warunki sprzyjające to wilgotna wiosna i lato oraz łagodna jesień i zima. Ochronę stosujemy w szkółkach, ewentualnie w bardzo cennych uprawach i odnowieniu naturalnym. Opryski preparatami chemicznymi muszą być bezwzględnie wykonane przed szczytami wyrzutu zarodników workowych. Częstotliwość oprysków zależy od jakości preparatu chemicznego, cyklu rozwojowego sosen i warunków pogodowych. Pierwsze dwa zabiegi zaleca się wykonać fungicydami o działaniu kontaktowym, a następne środkami o działaniu układowym. Sadzonki sosny z aparatem asymiacyjnym porażonym powyżej 25% nie przeznacza się do odnowień.

ŹRÓDŁO (AUTOR)
Mańka K., 2005. Fitopatologia Leśna. Wydanie VI zmienione i poprawione. PWRiL Warszawa Instrukcja Ochrony Lasu, 2004. Państwowe Gospodarstwo Leśne lasy Państwowe, Warszawa. CABI Bioscience Databases, Index Fungorum, www.speciesfungorum.org