wysokość nad poziomem morza

(geomatyka), wysokość punktu położonego na powierzchni prostopadłej do siły ciężkości Ziemi odniesiona do poziomu, gdzie morze styka się z lądem (linia brzegowa wyznacza poziomicę równą zeru), i który wyznaczony jest przez średnie położenie wód morskich między przypływem i odpływem, z uwzględnieniem falowania, kształtu geoidy Ziemi oraz efektów wywołanych lokalnymi anomaliami grawitacyjnymi, przyjmowana w kartografii za poziom odniesienia dla wysokości obiektów na lądzie i pod powierzchnią mórz (lub w depresji). Wysokość danego punktu względem poziomu określa się nazwą wysokości bezwzględnej i oznacza skrótem n.p.m. (nad poziomem morza) lub p.p.m. (poniżej poziomu morza). Wysokość punktu względem punktu odniesienia innego niż poziom morza nazywa się wysokością względną i stosuje najczęściej w odniesieniu do wysokości szczytów górskich lub jaskiń wobec poziomu dna doliny. W Polsce średni poziom morza wyznaczony jest na podstawie wskazań mareografu w Kronsztadzie (w okolicy Sankt Petersburga w Rosji). W Europie wykorzystywanych jest obecnie ok. 15 lokalnych systemów wysokościowych, ale planuje się wprowadzenie jednego Europejskiego Wysokościowego Systemu Odniesień (EVRS). Na planetach oraz obiektach kosmicznych niemających pokrywy wodnej tzw. poziom morza oblicza się jako średnią wysokości wszystkich punktów ich powierzchni.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Krzysztof Okła