wytrzymałość na ścinanie gruntu

(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), wytrzymałość na ścinanie (ang. shear strength) jest terminem stosowanym w mechanice gruntów, który oznacza największą wartość naprężeń stycznych, czyli działających wzdłuż określonej powierzchni, przy której nie dochodzi do zniszczenia struktury gruntu lub skały. Prawo sił tarcia i spójności działających w obrębie mas skalnych zostało wprowadzone w 1773 roku przez Charlesa Augustina de Coulomba. W 1790 roku francuski inżynier Gaspard Claire Marie Riche opublikował je w swojej pracy na temat mechaniki gruntów. Kryterium Coulomba jest najprostszym sposobem opisania wytrzymałości gruntu na ścinanie i jest zapisywane:τ=c+σ tgϕ gdzie: σ  to naprężenie normalne (ang. normal stress) do powierzchni ścinania, c  to spójność (ang. cohesion), (ϕ)  to kąt tarcia wewnętrznego (ang. internal angle of friction).Długoterminowe warunki wytrzymałości (przy swobodny odpływie wody z porów) opisywane są przez wytrzymałość efektywną, czyli będącą wynikiem przenoszenia naprężeń przez szkielet ziarnowy i wyrażaną przez kąt tarcia wewnętrznego i spójność. Krótkoterminowe warunki (np. nagłe obciążenie) uwzględniają ciśnienie porowe jako częściowo przenoszące naprężenia. W takich warunkach kąt tarcia wewnętrznego ma znacznie zredukowaną wartość do momentu, gdy nastąpi drenaż płynów z przestrzeni porowych. Według teorii stanów krytycznych (ang. critical state theory) wyróżnia się wytrzymałość szczytową (ang. peak shear strength), krytyczną oraz rezydualną (resztkową).